Dat vind ik lief, en fijn, dat mensen met je meedenken en meeleven. Maar het is ook wel een beetje dubbel. Als ik al die tips gevolgd zou hebben, was ik al 150 keer geopereerd en behandeld en gekraakt en weet ik veel allemaal wat nog meer.. 

op dit moment wacht ik even de revalidatie af. Laat dat eerst maar is gebeuren. En dan zien we wel hoe het verder gaat. 

Het is weer zover. Tijd voor de afwas. Als ik iets vervelend vind, is het wel de afwas. Gatver. Ik stel het altijd zo lang mogelijk uit. Ik weet het, het is 'gross'. Maar ik ben niet de enige, gelukkig maar:) *kuch*Erik*kuch* 

Zo lang er nog iets schoons in de kast staat ben ik niet over te halen om er aan te beginnen. En dat neemt soms wel heel extreme vormen aan. Zo staat mijn record op 13 en een halve dag. Toen heb ik uit pure luiheid en weerzin een portie noedels gegeten uit een schone asbak. Toen moest ik wel. 

Herken je dat? Dat er dingen zijn die je zo lang mogelijk uitstelt? Tot de berg zo groot wordt dat je er wel aan MOET beginnen? 

Eén groot voordeel: Als je er dan aan begint, zie je meteen en fantastisch resultaat:)

En met deze motivatie (plus dat ik geen schone asbak meer heb om uit te eten) ga ik maar eens beginnen.. 

Gatver.

Terwijl ik wacht probeer ik te leven. Zo hard als ik kan. Zaterdag was zo'n dag. Vroeg eruit, fotoshoot met de fam, auto's(3) wassen met pa, auto's poetsen(3) met pa, klussen in huis, weer naar ede met Ellen, (onderweg nog een stoplicht gemist) snel naar sjaak, Feyenoord kijken, de overwinning gevierd op het plein, party hardy, fijn:) 

Maar dat was gisteren goed te merken. Ik was kapoetski. ik voelde me zwaar klote, nutteloos, leeg. Op. Teveel gedaan, te hard geleefd.

Nu is het weekend weer voorbij. Klaar, over en uit. Sitting, waiting, wishing. Sitting in my chair, Waiting till the next event, Waiting for the next time I can go, I can live, Wishing for the best.

Mijn broer beschreef gisteren symbolisch dat hij mij zag klimmen en klauteren. Langs de dwarsbalken, langs de spaken, bungelen uit het reuzenradbakje. Alles doen om er maar uit te komen. Maar door het draaien dan toch weer in mn bakje terugkomen. Telkens. 

Waar is de noodstop? Waar is de nooduitgang? 

tot ik dat weet blijf ik klimmen, klauteren en klunzen:)

Vanaf het moment dat je met bonzend hoofd ontwaakt uit een bijzondere licht comatische staat die veroorzaakt wordt door (overmatige) consumptie van alcohol, komt de drang al opzetten. Als je dan -na 2 paracetamol weggepsoeld te hebben met een slok lauw water/lauwe pils van de avond ervoor- nog even een uurtje getukt hebt is het moment daar aangebroken. 

N.B. de ervaring sreekt dat het zeker van grote nut kan zijn des avondsch na het consumeren van de dranken een vette bek te gaan halen in de vorm van het liefst dürum doner en/of frikandel, gevolgd door een grote kop koffie en 3 sigaretten smorgens

Op het moment dat u gaat zitten en ontspant komt het gevoel van rust. Let it go. de kater verdwijnt tegelijkertijd. 

Zo. Biertje iemand?

P.S. aankooptip voor de dames: 

knalrode Lóreal/maybelline/rimmel/kruitvat-ultra-mega-flexy-strong-hold-fix-dual-core- extra-long-huppeldepup lippenstift is echt heel goed!!

 Ik ben zojuist een half uur bezig geweest die zooi van mn gezicht te poetsen

(*doorhalen wat niet van toepassing is)

ik krijg heel vaak de vraag hoe het komt dat ik in een rolstoel zit. De meeste van jullie heb ik het al verteld, maar voor degenen die het nog niet weten bij deze een (korte) uitleg

in september vorig jaar kreeg ik last van mijn rug. Het begon met rugpijn, die steeds erger werd, en het ging uitstralen naar mijn linkerbeen. Ik dacht: dat valt wel mee, en dat zal mettertijd wel wegtrekken. Niet dus. In oktober vorig jaar ben ik naar de huisarts gestapt, om maar eens te kijken wat er aan de hand was. Mijn linkerbeen reageerde minder goed, en ik kon toen al niet veel meer den vanwege de constante pijn. De dokter zei heel simpel: dat is niet best. We gaan naar het ziekenhuis om foto's en MRIscan te maken, want ik vermoed dat er in je rug iets niet goed zit. 

Zo bleek uit de foto's een poosje later. Er bleek behoorlijk wat mis te zijn, een aantal(3) hernia's die daar zaten bleken de oorzaak. En waarschijnlijk zorgen die ook voor de klachten in mijn linkerbeen. 

Ik ben toen 2 weken opgenomen geweest in het ziekenhuis om te zoeken naar waardoor het precies kwam dat mijn been het niet doet. Daar zijn ze niet achter gekomen helaas. 1 december mocht ik weer naar huis, en werd ik doorgestuurd naar het UMC. 

ondertussen zat ik aan de morfine qua pijnstilling, want de rest hielp niet meer. 

In het UMC zeiden ze heel kortaf: we hebben de foto's bekeken, en we kunnen hier niets extra voor je doen. zware bummer. klojo's. In overleg met de huisarts ben ik toen naar s'hertogenbosch gegaan voor een second opinion en een nieuwe pijnblokkade. 

die heeft gewerkt, waardoor ik na 4.5 maand morfine er weer van kon gaan afkicken. gelukkig maar, want die shit is niet fijn. Toen ik daar vanaf was ben ik weer terug gegaan naar mn eigen kamertje in ede, en dat is lekkerrrrr:) 

toen ben ik weer teruggestuurd naar de neuroloog hier in ede, en die stuurde me door naar de revalidatie. Dat was op 29 april. Eind juni heb ik een gesprek gehad met de revalidatiearts, dat we zsm konden beginnen, maar dat is nog niet gebeurd. beetje jammer, ik zit er dus al ruim 4 maanden op te wachten. 

Ondertussen ben ik dus al maanden aan het wachten en aan het overleven. Love is a battlefield, maar leven nog veel meer. en ik doe mn best, maar niet altijd valt het mee. Het valt eerder tegen. maar ik doe mn best. Heel erg. en daarom overleef ik nog steeds:) 

het leven loopt niet altijd op roletjes, maar bij mij wel.

'They see me Rollin''; vooral dat 'see'. Dat valt me op. potverdorie hee, je zal maar zoveel bekijks hebben in je leven. Zo voelt het dus om beroemd te zijn. Telkens als ik ergens heen rol zijn er mensen die hun nek verdraaien als ik langs kom rollen. Je hoort ze soms knakken. Maar dat is niet het ergste. 

Het ergste zijn de mensen die stiekem proberen te kijken. Vooruit proberen te kijken, maar met hun ogen me proberen te volgen. en dan nog even snel hun hoofd omdraaien. Snel en stiekem. En dan denken dat het niet opvalt. Muhaha. Dat valt juist wel op. 

Ik vraag me dan serieus af wat die mensen bezielt. Hebben ze nog nooit iemand met en rolstoel gezien? of vinden ze me zielig?  hou toch op en kijk me aan, heb dan tenminste het lef om me recht aan te kijken. Ik ben niet zielig, ik ben niet gehandicapt, ik ben fysiek uitgedaagd. And I've got to face it, so face me! 

Als je net zoveel vrije tijd(lees: zo'n verstoord dag-en-nachtritme) hebt als ik ga je je daar gruwelijk aan irriteren. 

Het gekoer van die beesten is mijn trigger. Het trommelvlies verscheurende geluid van deze vliegende ratten haalt het bloed onder mijn nagels vandaan. En niet alleen onder mn nagels. Als ik wakker word door zo'n verschrikkelijk beest kan ik heel de dag chagerijnig zijn. 

Ik ben echt al honderd keer van plan geweest om een buks aan te schaffen. Al is het maar om een voorbeeld te stellen voor de rest van de populatie. Op de bbq ermee.

Vele duizende manieren heb ik al bedacht om die duivels om zeep te helpen. schieten, slaan, stenen gooien (naar het voorbeeld van de ex-buurvrouw) en nog veel meer -en minder- praktische zaken. 

Daarom bij deze de oproep: help alle duiven de wereld uit. Laten we handtekeningen verzamelen om er in de 2e kamer een aantal vragen over te stellen. Laten we allemaal een bbq en een gun aanschaffen. Lijkt me fantastisch, om over de andere voordelen van een bbq en een gun maar te zwijgen. 

Daar zit er weer een. Momentje. Ik ben even een duif van het dak schijten.

Ik ben al begonnen. Mijn wekker ging op tijd, en ik ging al eerder. De douche werkte de 1e keer meteen, de koffie viel goed, de peuk ook. Maar vooral: de zon schijnt. :)

het is bijzonder hoe heerlijk je kunt genieten van een straaltje zon als je die nodig hebt. 

op de een of andere manier word na zo'n klotezomer de herfst beter. Prijs de Heer. En ik hoor zelfs geen duiven. Ook prettig. 

Goed, what to do today? 

ik denk dat het weer eens tijd word om te gaan leven en wat te gaan doen. Om te beginnen dit maar eens schrijven. Onthou die positiviteit. Het is tijd voor duidelijkheid, tijd voor openheid, tijd om te delen. 

De afgelopen weken en maanden waren subtiel gezegd nogal kut. Tegenslagen, wachten, tegenvallers, wachten, survivallen. Maar daarover later meer. Ik zie het op dit moment even wat positiever in. Gelukkig maar. Ik zie vandaag in dat zulke periodes ook goed kunnen zijn. vandaag wel. 

Door de mistige waas die mijn leven op dit moment is is een straaltje zonneschijn zoals op een dag als vandaag een welkome aanvulling. Voor zolang het duurt. 

Ik zag net op FB de status van een goeie vriendin: Today I am gonna smile because I deserve too. I liked it.

 Mijn naam is Johan, ik zit in een rolstoel. En ik ben depressief aan het worden. Maar vandaag even niet.